رزین اصطلاحی است که برای پلیمرهای طبیعی و مصنوعی به کار می‌رود. منابع طبیعی رزین‌ها، گیاهان، جانوران و مواد معدنی می‌باشند. این بسپارها به سادگی شکل‌پذیر بوده لیکن دوام کمی دارند. رزین‌های رایج عبارتند از روزین، آسفالت، قیر، کهربا، سندروس، لیگنپین و لاک شیشه‌ای. رزین‌های طبیعی اصلاح شده شامل سلولز و پروتئین می‌باشند.
صمغ‌های دارویی ترکیبات هیدروکلوئیدی گیاهی هستند که بی‌شکل و نیمه شفاف بوده و به وسیله خراش دادن گیاهان عالی به وجود می‌آیند. بعضی از هیدروکلوئیدهای مفید نیز در جنین دانه یا قسمت‌های دیگر گیاه به حالت پکتین وجود دارند که آگار و کاراگینان نمونه‌هایی از این نوع می‌باشند.
رزین اپوکسی از تکپارها که مولکول‌های واحدی هستند و از به هم پیوستن آن‌ها بسپارها یا همان پلیمرها که مولکول‌های بزرگ را تشکیل می‌دهند، با زنجیر کوتاه که در انتهایشان یک گروه اپوکساید قرار دارد تشکیل می‌شود.[۲] رزین اپوکسی در ابتدا به صورت بی‌رنگ و کاملاً شفاف بوده که با اضافه نمودن پیگمنت‌های رنگی در انواع رنگ‌ها تولید می‌گردد.
رزین اپوکسی بر اساس نوع هاردنر (سخت‌کننده) به اپوکسی‌های پلی آمین و پلی آمید دسته‌بندی می‌گردد.
سخت‌کننده‌های آمینی را معمولاً برای اپوکسی‌های بدون حلال با کاربری چسب و کفپوش یا برای کاربری‌هایی که ضخامت بالایی از مواد مد نظر است مورد استفاده قرار می‌دهند. اما پلی آمیدها را نمی‌توان در ضخامت‌های بالا مورد استفاده قرار داد و از آن‌ها برای ضخامت‌های کمتر از ۲۰۰ میکرون به عنوان رنگ و پوشش‌های محافظتی استفاده می‌گردد.
به عبارت کلی تر می‌توان گفت اپوکسی‌های پلی آمینی به عنوان چسب و کفپوش یا در صنایع قالب‌سازی و زیورآلات و اپوکسی‌های پلی‌آمیدی به عنوان رنگ‌های صنعتی مورد استفاده قرار می‌گیرند.
پوشش‌های اپوکسی به دلیل ویژگی‌های خاصشان در صنایع مختلف به عنوان رنگ‌های صنعتی ضد خورندگی، کف‌پوش‌ها، چسب، کامپوزیت‌ها و … مورد استفاده قرار می‌گیرند.
نظرات کاربران
هنوز نظری ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید...